12/30/18





    Ξυπόλυτος και σαν ζητιάνος, υποκρινόμενος τον τρελό και τον μέθυσο, πήγαινε όπου είχε πολύ κόσμο και δίδασκε. «Αλλιώτικα, δεν θα με άφηναν», σχολίαζε ο ίδιος πολύ αργότερα.



   Σε μια τέτοια δυσχερέστατη για τους χριστιανούς περίοδο, δεν δίστασε, ούτε φοβήθηκε˙ αντιθέτως επιδίωκε να θυσιαστεί . Μάλιστα, την Πρωτομαγιά του 1965 έβαλε φωτιά στο δωδεκάμετρο πορτρέτο του Λένιν, το οποίο κρεμόταν στο κτίριο του ανωτάτου σοβιέτ στην Τιφλίδα.


   Μια μέρα, ο Γαβριήλ της Γεωργίας*, ανέβηκε σ' ένα κτήριο στην Τυφλίδα που κρεμότανε από 'κει μια τεράστια αφίσα του Λένιν. 

Πήρε ένα μπιτόνι βενζίνη, της έβαλε φωτιά και την έκαψε, βλέποντας τον λαό του να προσκυνά τους ηγέτες σα να 'ναι αυτοκράτορες, σα να χρημάτισαν θεοί πάνω στη γη.

 Σίγουρα, στα σοβιετικά καθεστώτα καλλιεργήθηκε μια 'θρησκευτική' σχεδόν λαγνεία στα πρόσωπα των ηγετών, στο μεταφυσικό κενό που άφησεν η οργανωμένη αθεΐα.


Όταν λοιπόν ο γέροντας έκαψε την τεράστια αφίσα του Λένιν, οι άλλοι, που το παίζανε σοφοί και δεν άφηναν τον κόσμο να πιστεύει στον Θεό, τον συλλάβανε λέγοντας πως τάχα είν' τρελός, πως δεν είν' καλά στα λογικά του.

 Οι ίδιοι είχανε συμβιβαστεί τόσο που τους ήταν αδιανόητο κάποιος με τέτοιο τρόπο, ενώπιον πάντων, το καθεστώς τους να προσβάλει. 

Τόσο τυφλώνει τα μάτια των ανθρώπων η εξουσία...




Πιάσανε τον γέρο- Γαβριήλ κι αφού τον σαπίσανε στο ξύλο -έσπασε 17 πλευρά- τον κλείσανε στο ψυχιατρείο σα να ναι για τον κόσμο επικίνδυνος, επικατάρατος για την κοινωνική γαλήνη.



 Εκεί, οι γιατροί έβγαλαν γνωμάτευση ότι είναι τρελός τάχα γιατί στον Θεό πιστεύει καθώς πίσω απ' όλα τα πράγματα, ο τρελοκαλόγερος, ψάχνει την ελπίδα.




Έζησε πολλά ο Άγιος, προφήτεψε άλλα τόσα και νουθέτησε ξυπνώντας κόσμο και ντουνιά, ο κουρελιάρης που αφύπνισε ένα έθνος ολόκληρο... 

Κοιμήθηκε το '95 κι άφησε την αγία του 'τρέλα' σε 'μας, ένδειξη και σημάδι ότι η Αγάπη του Θεού μπορεί να μας τρελάνει.

 Να μας μεθύσει όπως τους Αποστόλους άλλοτε την ημέρα της Πεντηκοστής.

Δεν γίνεται να πιστεύεις στον Θεό και να 'σαι νορμάλ.

 Μεθύσι το Πνεύμα το Άγιο.

 Κι όποιος αντέχει, αντέχει.

 Χριστιανός και συμβιβασμένος είν' αδύνατο ποτέ στ' αλήθεια να υπάρξει.

 Κι ο Όσιος Γαβριήλ ήταν ασυμβίβαστος, μακάρι να γίνουμε κι εμείς.


Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός
 και Ομολογητής
 († 2 Νοεμβρίου)


…Ο π. Γαβριήλ, όταν μιλούσε για αιρετικούς ή πιστούς άλλων θρησκευμάτων, τόνιζε πάντοτε ότι πρέπει να επιδεικνύουμε την ίδια αγάπη σε όλους. Μια μοναχή του είπε κάποια φορά:

-Μίλησα με έναν αιρετικό. Οργίστηκα τόσο πολύ όταν με έβρισε, που νομίζω πως αμάρτησα.

Ο π. Γαβριήλ τότε της απάντησε γλυκά:

– Δεν είναι πέτρινη η καρδιά σου για ν’ ακούς αδιάφορα να σε βρίζουν για την πίστη σου. Αν δεν είσαι αγνός και άκακος σαν μικρό παιδί, δεν θα μπεις στη Βασιλεία των Ουρανών. Όχι όμως να έχεις και το μυαλό ενός μικρού παιδιού!

Ενώ σε άλλη μοναχή είχε πει:

-Θα έρθει εποχή που θα σας οδηγούν κοσμικοί άνθρωποι.
Μακάρι να μου έρθει κάποιος αιρετικός ή Βαπτιστής ή Μάρτυρας του Ιεχωβά. Θα τους βάλω να καθίσουν, θα τους ταϊσω και θα τους διδάξω τον καλό λόγο. Αλλά εγώ δεν θα φάω μαζί τους. Δεν θα καθίσω με απίστους. Κι αν έρθει κάποιος, εσύ μη σηκώνεσαι. Μη δώσεις τη θέση σου. Αφησέ τον να καθίσει με τον εαυτό του. Δεν πήγες εσύ, αυτός ήρθε και κάθισε δίπλα στους πιστούς. Γι’ αυτόν θα σηκωθούν όλοι; 
*****
    Ο π. Γαβριήλ έκανε λόγο και για τον τρομερό Οικουμενισμό.
   Έλεγε ότι στην αρχή θα είναι μια αίρεση και αργότερα θα γίνει μεγάλο μπέρδεμα.Μετά την εμφάνιση του οικουμενισμού θα έρθει ο Αντίχριστος. Μια μέρα ήρθε κάποιος στο Σαμτάβρο που πήγε να κάνει τον δάσκαλο στον Γέροντα γύρω από το θέμα αυτό. Ο π. Γαβριήλ, σαν να μην καταλάβαινε τίποτα, τον σταμάτησε και τον ρώτησε:
-Τι οικούμενα; Ποια οικούμενα και πράσιν’ άλογα; Δεν καταλαβαίνω! Και απευθυνόμενος στους άλλους συνέχισε:
-Τι σας εμποδίζει να σωθείτε αν οι άλλοι βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση;
*****
 – Ο Αντίχριστος έχει για τον άνθρωπο 666 παγίδες. Δηλαδή στα χρόνια του Αντιχρίστου οι άνθρωποι θα περιμένουν τη σωτηρία από το Διάστημα. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο τέχνασμα του Διαβόλου. Η ανθρωπότητα θα ζητάει βοήθεια από τους εξωγήινους, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτοί στην πραγματικότητα είναι δαίμονες!
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ: «Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ». (1929-1995)



*Άγιος Γαβριήλ ο σαλός για τον Χριστό


via


 [full_width]






   Η αποκάλυψη λέγει για τον Θεό

    «Ο Θεός αγάπη εστίν», 

   «Ο Θεός φως εστί και σκοτία εν Αυτώ ουκ έστιν ουδεμία»
 (Α’ Ιωαν.δ’ 8, α’ 5).



Πόσο δύσκολο είναι για εμάς τους ανθρώπους να το αντιληφθούμε!




Δύσκολο γιατί η ατομική μας ζωή και η ζωή του κόσμου που μας περιβάλλει μάλλον αποδεικνύει το αντίθετο.



Πραγματικά που είναι αυτό το φως της πατρικής αγάπης, αν όλοι σχεδόν σαν φτάνουν στο τέλος της ζωής τους φωνάζουν με πίκρα καρδιάς μαζί με τον Ιώβ:


«Αι ημέραι μου παρήλθον εν βρόμω, ερράγη δε τα άρθρα τής καρδίας μου, άδης μου ο οίκος…Πού ουν έτι εστίν η ελπίς;;», κι αυτό που μυστικά αλλά με δύναμη ζητούσε η καρδιά μου από τα νιάτα της «τις όψεται»;
 (Ιώβ ιζ’ 11-15)


Ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός προνοεί στοργικά για όλη την κτίση και ότι δεν λησμονεί ούτε ένα μικρό πουλάκι τ’ ουρανού, ότι φροντίζει και για τον καλλωπισμό των αγριόκρινων, για τους ανθρώπους μάλιστα η πρόνοια Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, σε βαθμό ώστε

 «ημών και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί»
 (Ματθ. Ι’ 30)


Πού είναι λοιπόν η πρόνοια που απλώνεται μέχρι και τα πιο ταπεινά πράγματα και που φροντίζει και για τα πιο ελάχιστα;


Όλοι πνιγόμαστε ασφυκτικά από το θέαμα του αχαλίνωτου όργιου του κακού στον κόσμο.


Μυριάδες ζωές, συχνά στην αρχή τους και πολλές φορές χωρίς να έχουν φτάσει στην αυτοσυνειδησία, αρπάζονται με απίστευτη σκληρότητα.


Γιατί μας δόθηκε αυτή η παράλογη ζωή;


Και να, με δίψα ζητά η ψυχή να συναντήση τον Θεό για να Του πή:

– Γιατί μού έδωσες τη ζωή; Χόρτασα από βάσανα… Με σκέπασε σκοτάδι… Γιατί κρύβεσαι από μένα; Ξέρω πως είσαι αγαθός αλλά πώς αδιαφορείς τόσο για την τραγωδία μου; Δεν μπορώ να σε εννοήσω…


Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύ καιρό με ασταμάτητο θρήνο «ελέησον με». Και δεν τον άκουγε ο Θεός. Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις τής ψυχής του εξαντλήθηκαν. Έφτασε στην απόγνωση και φώναξε «Είσαι αδυσώπητος».


Κι όταν μ’ αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στην αποκαμωμένη από την απόγνωση ψυχή του είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό. Φωτιά γέμισε την καρδιά του κι όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη που, αν κρατούσε ακόμα μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε. Ποτέ πια δεν μπορούσε να λησμονήση το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα τού Χριστού. Και στα επόμενα χρόνια τής μακράς ζωής του εμαρτυρούσε ακάματα πως «ο Θεός αγάπη εστίν», αγάπη άπειρη, που ξεπερνά κάθε νου.


Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας
via

 [left_sidebar]